"Comment ne pas parler des frères?"
Laptop die de ganse zaterdag niet wou opstarten had me behoorlijk down gebracht. Uit pure miserie ging ik aan het strand in de zon liggen na eerst een zwemmeke te hebben gedaan om zo mijn kleren in de branding te wassen. Een reuze wasmachine is de oceaan. De koffer met mijn spullen staat nog altijd op het politiekantoor van Adeje waar Seppe ze op 30 december had laten afzetten na hij mij had buitengesloten. Ik loop al twee weken in dezelfde kleren en dat bevalt me eigenlijk, minimaler leven kan haast niet. Ik kraak nog steeds een appartement waar ik via het balkon 's nachts binnen- en 's morgens buitensluip, na mijn dagelijkse doop in een badje waarna ik klaar ben voor de dag on the road, met in de rugzak mijn laptop en "Voyous" van Derrida als vaste metgezellen. Ik compenseer mijn miserie door een flink eind door te lezen in "Voyous". Voor het eerst begint mij te dagen wat dit boek mij te vertellen heeft. Derrida stelt mij nooit teleur. Ik sta versteld, een unheimlich gevoel, dit boek is verdomd speciaal voor mij geschreven, de puzzel valt in elkaar, een voyou moest ik worden om zowel de draagwijdte van Derrida's "democratie à venir" als wat mij hier in Tenerife overvalt, ten gronde tebegrijpen. Het wemelt er van de voyous net als in mijn verhaal.
Grappig is wel dat ik "Voyous" heb overgekocht van le voyou d'Anvers par excellence, Roberto, een sans papier die met halfslachtig gefilosofeer alles wat gerokt was aan zijn degen tracht te reigen. Hij heeft ook een tijdje meegedraaid in de zotte zomer van 2004. Hij hield niet van Derrida en wij, na een tijdje, niet meer van elkaar. Jammer van zijn verraad, hij was de voorlaatste van mijn libertijnse drinkebroers die ik in Antwerpen achter mij liet. De laatste, Ali, die ik de dag na mijn vertrek met Ola in Allochtonia achterliet, staat al een hele tijd te dringen om in mijn dag boek te verschijnen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten