Dit verhaal zou wel eens een staartje kunnen krijgen ... CUT!

Homeless again & INTRODUCING DIRK ...

Telefoontje van Seppe: "Philip, wat met jouw spullen, we zijn hier het slot aan het veranderen". "Seppe, heeft jouw moeder je nooit geleerd dat je met je fikken van andermans gerief moet afblijven? Ik geef je een goeie raad man, doe dit niet, je gaat daar spijt van krijgen, zeg niet dat ik je niet verwittigd heb!"
De context kon niet mooier: met Jos, Norbert en Dirk aan de toog van Rosy's. Zij luisteren verbijsterd mee. Terwijl ik met nog met Seppe aan de lijn hang, stopt Dirk mij de sleutels van zijn appartement in de hand, schiet in zijn auto en raast naar Mare Verde...
Ik sta paf, zo iemand heb ik nog nooit meegemaakt ...

Beste Raf, het ga je goed!

Beste Raf,
Als ik je vroeg: "Hoe heb je het trouwens gevonden, mijn blog?" bedoelde ik eigenlijk, via welke weg je op het adres was gekomen, persbericht, Google ...? Toch fijn om te horen dat je het "amusant" vond. Zolang we er maar mee kunnen blijven lachen! Life is a joke untill you laugh with it! Grap of geen grap! ;o)

Ik begrijp dat voor een buitenstaander vele zaken momenteel niet goed uit de verf komen. Probleem dat inherent is aan dit blog, enerzijds probeer ik te vertellen wat er momenteel gebeurt (verteltijd) en anderzijds moet ik vertellen wat eraan vooraf is gegaan (vertelde tijd) om te begrijpen wat er zich nu afspeelt. 't Is continu wandelen en ... bijbenen!
Daarom heb ik het ook nog niet bekend willen maken voor een groot publiek en is het in eerste instantie nu interessant voor de upcallers. Als ik "Jos" of "Inge" of "Seppe" schrijf, roept dat voor hen meteen een hele kleurrijke wereld op waar ik niet veel woorden hoef aan vuil te maken. Voor buitenstaanders moet dat allemaal ingekleurd worden. Het is wel de bedoeling dat dit gebeurt en daar ben ik achter de schermen mee bezig. Voor mij moet dit een universeel verhaal worden. Het wordt me wel stilaan duidelijk dat enkel de pen van een Celine, waar ik een grote bewondering voor heb, dit verhaal echt tot zijn recht kan doen komen.
Het is voor mij de start van een ambitieus project, waarmee ik de horizonten van het electronisch schrijven wil exploreren. Ik zal het materiaal op verschillende manieren presenteren en uiteraard ondertussen verder blijven wandelen ... Dit blogformaat volstaat momenteel omdat het ook een actualiteitswaarde heeft. Het is allemaal nu aan het gebeuren. Dit formaat heeft evenwel ook zijn beperkingen.
Het "telemarketing" aspect neem ik ook heel serieus. Het is de bedoeling dat ik van dit project kan leven door onderweg allerhande spullen te koop aan te bieden. Zoals ik schreef: "ik ga speculeren op de beurs van al diegenen die dit verhaal willen laten door...gaan!" (beter dan "voortwandelen" misschien)
Ook het "stappen" aspect neem ik heel serieus. "gaan" is voor mij één van de meest mysterieuse werkwoorden en is tegelijk ook de meest banale dagelijkse realiteit, de dagelijkse gang van zaken, zeg maar. Het leven bestaat uit stappen zetten, als je dat terdege beseft kun je een heel eind verder komen ...
Al die zaken zullen na "verloop van tijd" duidelijker worden ... of mysterieuser ...
"We gaan zien, toch ..." (zijn de laatste woorden van Het Verdriet van België)

Je belangstelling voor onze situatie hier doet echt goed. Hartelijk dank daarvoor.
Zou je mijn persbericht nog verder onder de aandacht van de media kunnen brengen? Trouwens, kun jij niet naar mijn feestje komen, 't is hier echt zalig hoor - alle omstandigheden in acht genomen ;o)- 'k heb nog een kamer vrij - misschien toch!
Je kunt me eender wanneer bellen.
Nogmaals bedankt,
het ga je goed,
Philip

Eerste reactie van journalis: Raf Custer van Indymedia (Be the Media, don't Hate the Media)

Dag Philip,

je blog is, alle omstandigheden in acht genomen, best amusant om lezen
je schoenen te koop via e-bay vond ik zeer geslaagd
maar van al die toestanden met seppe, inge etc. begrijp ik de ware toedracht niet
dat is tamelijk inside
om dat allemaal wat te verduidelijken en om jouw hele Up-Call-relaas eens te horen,
zou ik je inderdaad aan de telefoon moeten krijgen
zouden we dat soms voor donderdag voormiddag kunnen afspreken, rond 10u Belg.tijd?

beste groeten,
Raf

flip belly heeft op dinsdag, 28 dec 2004 om 19:28 (Europe/Brussels) het volgende geschreven:

Dag Raf,

Ik heb je berichtje gehoord, had een platte batterij en geen lader. Dat is ondertussen gefixt.
Dus je kunt me nu in principe telefonisch bereiken.
Het begint spannend te worden, vanaf nu denk ik dat Seppe meeleest in mijn dag boek.
Hoe heb je het gevonden trouwens, mijn blog?

Bedankt voor het persbericht.
Ik heb gisteren ook een persbericht naar Belga verstuurd. Heb daar tot nu toe geen respons op gekregen.
Tot binnenkort,
Philip Buyck
http://telerife.blogspot.com

Kassandra, hat sie nicht auch Schuld an dem was sie voraussagt?

Deze zin uit het dagboek van Max Frisch over de mythologische waarzegster Kassandra is me altijd bijgebleven. Als je een uitspraak over de toekomst doet kan dit de toekomst beïnvloeden. De voorspelling kan juist daardoor uitkomen of ... niet uitkomen.
Waarschijnlijk leest Seppe ondertussen mee en zou hij zijn plannetjes kunnen bijsturen ... maakt niet uit, 't zal er niet minder grotesk om worden.

Grap of geen grap? We gaan zien, toch ...

Rancuneus van aard, ben ik niet. Ik heb al meer met Inge te doen dan ik er kwaad op ben. Kan zij het ene moment in een akelige bitch veranderen, het andere kan ze net zo goed een supersentimentele kwezel worden(zoals enkele weken terug: "Kom hier Flipke, ik heb u eigenlijk altijd heel graag gehad, weteda", waarop een knuffel volgde waar ik mij pas na vele lange minuten aan kon ontworstelen). Beide gedaantes even gemeend. Ik ken ondertussen haar achtergrond en dat meisje heeft echt geen makkelijk leven achter de rug, geloof me. Net zo min als Jeffrey trouwens.
Makkelijke slachtoffers voor iemand als Seppe. Als uit deze episode één ding duidelijk wordt, dan is het wel de manier waarop Seppe de boel hier manipuleert. In ruil voor een "verzekerd" armoeloon dwingt hij valse getuigenissen af, geeft er nog als geschenk mijn appartement bovenop, waarvan hij mij bovendien verzekerd had dat dit "mijn patrimoine" en "intouchable" was, zoals hij het zelf uitdrukte. Net zoals hij mijn overlevingsloontje waar ik "zeker op kon rekenen" al als extraatje aan Inge had geschonken. 't Kwam allemaal uit zijn zak hoor, POEPSLAG!

Als die man aankondigde dat hij de lonen niet kon uitbetalen maar wel nog geld had om twee maanden verder te kunnen, vanwaar kwam dat geld dan, anders dan uit de zak van de telefonisten die hij met een fractie van waar ze recht op hadden naar huis had gestuurd.

Enfin, op 3 januari zal voor alle telefonisten duidelijk worden in wat voor iemand zij hun geld hebben geïnvesteerd. Trouwens, betalen om te mogen werken, zou dat misschien het nieuwe model zijn dat deze briljante manager heeft uitgedokterd?
Grap of geen grap? We gaan zien, toch ...

Op mijn nieuwjaarsfeestje zal ik al een tipje van de sluier oplichten. Heren en dames van de pers, jullie zijn ook uitgenodigd. Trakteer jullie zelf eens op een tropisch oud naar nieuw en komt zelf zien hoe het doek valt over het laatste bedrijf van de Up-Call groep, Telerife, Call Center in Paradise.

OMKOOPSCHANDAAL !!!

't Was een héél leerrijke avond gisteren in hotel Andorra! Een tiental telefonisten waren opgedaagd en stonden versteld van wat ze te horen kregen. Ik ook trouwens. Het meest revelerende voor mij was wel het verhaal van Erica, projectverantwoordelijke voor de Spaanse projecten. Zij wist te vertellen dat Inge voor Seppe zou getuigen op het proces van Els, die Seppe's solo spelletje niet meespeelde en zogezegd op heterdaad betrapt zou zijn door Seppe terwijl ze het belsysteem aan het saboteren was, en dit in ruil voor ... jawel, een gratis appartement... Straf is wel dat Inge eerst zou getuigen ten voordele van Els, maar Seppe had haar omgepraat, of beter ... OMGEKOCHT. Wow, omkoping van getuigen, afleggen van valse verklaringen ... daar lachen ze niet mee voor het gerecht ...

Als ik 's avonds thuis kwam vond ik een briefje dat blijkbaar onder de deur was geschoven door Seppe:
"Beste Philippe,
Morgen, 28.12 om 11u, is er een Jetair vlucht naar Brussel aan 59 E. Bel mij als ik U hier kan bij helpen.
Beste wensen
Seppe"
Een echte schat is hij, jammer genoeg is die vlucht al vertrokken.
Hij zou mij wat graag uit het land hebben!

Ik heb echter andere plannen, en wel feestelijke! Ik geef een oudejaarsfeestje op mijn appartement. Mijn collega's die in hotel Andorra aanwezig zijn heb ik al uitgenodigd. Nog even langs en Jeffrey en Inge om hen ook het blijde nieuws kond te doen en hen ook uit te nodigen uiteraard, de feestneuzen.
Inge is alleen thuis.
"Ik kom juist even langs om jullie uit te nodigen op mijn nieuwjaarsfeestje." "Waar dadde?", "op mijn appartement tiens". Haar ogen puilen er bijna uit. "En Inge, ik heb gehoord dat jij mijn appartement hebt gekregen in ruil voor een valse getuigenis, daar lachen ze hier niet mee hoor, omkoping van getuigen, valse verklaringen afleggen ... enfin, zie dat je een beetje gekleed bent voor het feestje want misschien komt er wel pers ..." Zij stond verstomd, zoals ze zeggen, en begint een tirade in haar Sintniklaas' accent: "wadist joeng, hedde ouw preeke gehad voor u internetverhaal, fuck off, nietsnut ..." Ik wuif haar gedag en vertrek naar mijn cybercafeetje.

Bijeenkomst in hotel Andorra met telefonisten

Jos en Hilde zijn onlangs ook ontslagen door Seppe. Zij hebben vanavond de telefonisten uitgenodigd in hotel Andorra, om een aantal leugens die Seppe momenteel over hen aan het verspreiden is, recht te zetten.
Ik zou de telefonisten doodgraag horen vertellen (en registreren) wat hen door Seppe beloofd is als ze in januari terug aan de slag gaan. Ik weet ondertussen wat er zal gebeuren ....
Ik mag van Jos van de gelegenheid ook gebruik maken om hen in te lichten over mijn wedervaren ...
Tot later ...

Persbericht naar Belga

"Noem mij maar Flipke. Ik ben de laatste der gedetacheerden van Up-Call België naar het exotisch filiaal in Tenerife: Telerife, Call Center in Paradise. Vandaag krijg ik het bericht dat ik uit mijn appartement (mij door Up-Call Antwerpen tot eind januari ter beschikking gesteld) gezet wordt door Seppe, stroman hier in Tenerife van wijlen Jan Sluys, opperbaas van de inmiddels failliet verklaarde Up-Call groep. Seppe heeft het filiaal gekaapt en gaat solo middels een waar terreurbewind waarbij de telefonisten continu gemanipuleerd worden en zich met een aalmoes tevreden moeten stellen.
Ik hou sinds 12 december een electronisch dagboek bij over de gebeurtenissen hier: http://telerife.blogspot.com dat live te volgen is. Lectuur van deze blog zal meer achtergrond info verschaffen. Ga naar archives, klik op december en scroll helemaal naar onderen. Het is nog in een experimentele fase maar zal toch al heel wat zaken verduidelijken.

Bij voorbaat dank om dit bericht onder de aandacht van de media te brengen,
Hoogachtend,

Philip Buyck
email: flipbelly@hotmail.com
telefoon: 0034 627 093462"

Een ramp komt nooit alleen!

Nog geen minuut nadat ik vorig bericht gepost heb, telefoontje van Seppe: "Philip, ik bel om te melden dat uw appartement vanaf januari niet meer beschikbaar is." "Het appartement is tot en met januari betaald door Up-Call Antwerpen, Seppe, dat zal dan voor de rechtbank beslecht moeten worden, zullen we eens fijntjes de relatie tussen Up-Call en Telerife uit de doeken doen." De verbinding wordt verbroken.

Inge heeft blijkbaar haar lobbywerk goed gedaan: how low can you fall?

Prachtig toch, hoe het leven zichzelf schrijft. Verzin het maar!

14u40: 14.244 stappen: moest even bekomen van dit telefoontje (2039 stappen).

Disaster came right out of the clear blue

Disaster came right out of the clear blue: "'It all seems to have happened in the space of 20 minutes. A massive tidal wave of extreme ferocity ... smashed everything in sight to smithereens,' she said."
OP TV verschijnen plots beelden van de aardbevingen en de massale overstroming die erop volgde. De Zee laat even haar verwoestende kracht zien. Tienduizenden doden. Ik doe mijn best om mijn tranen te bedwingen ... vreemd!

Restless Legs Syndrome Foundation

Restless Legs Syndrome Foundation
Toen ik Kassem gisteren even internetles gaf, opende plots een nieuw browservenster met deze pagina. Hoe dit kwam is me een raadsel. Ik hou van het toeval. Valt meestal wel iets uit af te lezen. Ben toen doorgegaan en pedometer gaan kopen voor inderdaad 25 euro zoals een tiental dagen geleden afgesproken en de verkoper zich nog herinnerde.
Vandaag eerste dag dat ik al mijn stappen tel:
05u00-05u15 : 520 stappen: eventjes opgestaan 's nachts
08u10-12u15: 9.394 stappen: rondgewandeld op appartement
12u15-12u30: 10.928 stappen: aangekomen in cybercafé aan zee
13u00-13u15: 12.205 stappen: strandwandelingske tussendoor

Dit is momenteel de stand van zaken. Nog even verderbloggen en dan weer op stap ...

13.959 STEPS AND COUNTING!

Dankzij milde gift van Yumiko, mijn Japanse stiefmoeder, waarover later meer maar waarvoor ik haar hier al snel even wil bedanken (Thank you Yumiko, your gift really means alot to me!) mezelf deze namiddag een digitale pedometer gekocht.
Van de winkel tot thuis, plus wat geijsbeer, 13.959 stapjes gezet. Dat kan tellen. Verschiet er wel een beetje van. Vermoed dat ik dan dagelijks toch makkelijk een vijftigtal duizend stappen pleeg. We gaan zien.
Had vandaag eigenlijk mijn kerstgedachten rond Herman en Herbie willen publiceren, maar door dat vieze gedoe van mijn dierbare collega's meer gepiekerd dan wat anders. Hoe deze nieuwe aanslag weer zien af te weren?

KLAP OP DE VUURPIJL

Vanaf januari zouden Jeffrey, Inge & Dirk bij mij op het appartement komen wonen ... cadeau van Seppe! Warum nicht?
Ik passeerde nog even langs Jeffrey en Ingrid, die samen een studio huren in Mare Verde, het complex waar ik ook mijn appartement betrek. Chaime, de vriend van Inge, is er, alsook Jeffrey's nieuwe Argentijnse vriendje. Inge heeft net gekookt en ze staan op het punt lekker gezellig met hun vieren te gaan eten. Inge moest me even spreken zegt ze en vertelt meteen waar het op staat: zij, Jeffrey en Dirk (die ook enkele maanden bij Telerife gewerkt heeft en nu ergens garcon is en ook iets huurt in Mare Verde) zouden bij mij komen inwonen. Ze hadden financiële problemen en Seppe had gezegd dat ze maar bij mij moesten komen inwonen. Ik zeg haar dat ik eigenlijk van plan was in januari mijn extra kamer te verhuren om zo toch nog iets van inkomsten te hebben. Of ik misschien ook op een kleine financiële bijdrage kon hopen. Niks daarvan, zij zou toch elke dag koken en ik mocht mee eten en zou daar wel bij varen. trouwens dat appartement was niet van mij en ik werkte ook niet meer voor de firma. Ik zeg haar dat het appartement betaald is door Up-Call Antwerpen en dat ik zo toch een deeltje van mijn loon heb gerecupereerd en dat Seppe daar au fond niks over te zeggen heeft. Moet ze allemaal niks van weten. Verbouwereerd stap ik op.
Na een nachtje slapen wordt me duidelijk wat ze op kerstavond bekokstoofd moeten hebben. Jeffrey en Ingrid hadden elk 800 Euro gekregen op payday, zij hadden immers ook huur (samen 650 Euro) te betalen en kregen dus meer (Mij was 4OO Euro toegezegd omdat ik over een appartement beschikte, maar had ik dus niet gekregen. Waarom was me ondertussen iets duidelijker geworden. Inge had namelijk op payday meer geld geëist en gekregen van Seppe, die er wel aan toevoegde: "maar dan moet ik dat geld wel van iemand anders afpakken." Inge had haar payday verhaal op de verjaardag van Jos verteld en we hadden er hartelijk mee gelachen. Ik iets minder want ik snapte nu waarom ik niks had gekregen toen ik als laatste aandraafde om mijn aalmoes te ontvangen. Ik gunde het haar wel, zij wist tenslotte ook niet dat ik het was die het gelag zou betalen, Seppe werd er voor mij maar een des te kluchtiger figuur om.)
Enfin, hun geld is nu blijkbaar opgefeest en op de merry white x-mas die de twee verliefde stelletjes samen met Dirk hadden gevierd, zijn ze met een mooi plannetje op de proppen gekomen: Wij gaan in januari lekker in het appartement van Philip wonen, 't wordt hier toch iets te klein voor ons gevieren, meer ruimte en geen huur te betalen! en Dirk, kom jij er ook maar gelijk bij, hoef jij ook geen huur meer te betalen. Op hun kerstfeestje hadden ze het niet nodig gevonden mij uit te nodigen, geen probleem, maar dan zichzelf uitnodigen bij mij ... t' was maar voor één maand hoor ... lief wel dat ze op kerstavond aan mij gedacht hebben.
Dat ik voor een voldongen feit sta, wordt me deze middag duidelijk als ik langs hen passeer en Inge alleen aantref. Ik vat kort mijn grieven samen: Zij krijgt (vanwege huurlast appartement)het dubbele toegezegd van mij, incasseert uiteindelijk het driedubbele en ik niks, en palmt - als klap op de vuurpijl - nog eens mijn appartement in ook. Nou, dat viel niet in goede aarde. Dat ik godverdomme blij mocht zijn dat ik zelf nog in het appartement kon blijven ... en als ik niet akkoord ging ... één simpel telefoontje volstond om me stande pede met mijn klikken en klakken uit mijn appartement te laten gooien ... of ik dat dan misschien verkoos ...? geen enkel probleem, zo gebeurd ... wil je het zo ...?
Angstaanjagend hoor, zo'n wijf dat haar zinnen op een nieuw nest gezet heeft.

De maskers zijn gevallen! Ze blijven me verbazen, de mensen.
Nu had ik hen best onderdak willen bieden om hun te redden uit een penibele situatie - als gasten. Als inbrekers ligt dat iets moeilijker ...

'k Heb eigenlijk altijd wel sympathie gehad voor Jeffrey en Ingrid, echt wel twee feestneuzen zijn het. 't Probleem is dat ze niet verder denken dan hun neus lang is en ze zich bovendien nog makkelijk bij de neus laten nemen ... door Seppe bijvoorbeeld ...

Herman Melville's Obituary Notices

Herman Melville's Obituary Notices
" Forty-four years ago, when his most famous tale, Typee, appeared, there was not a better known author than he, and he commanded his own prices. Publishers sought him, and editors considered themselves fortunate to secure his name as a literary star. And to-day? Busy New York has no idea he is even alive, and one of the best-informed literary men in this country laughed recently at my statement that Herman Melville was his neighbor by only two city blocks. "Nonsense," said he. "Why, Melville is dead these many years!" Talk about literary fame? There's a sample of it!"

Tussen 1850 en 1890 was er heel wat gepasseerd, de stoomtrein - onder andere ...

X-MAS WITH HERMAN & HERBIE

"He Was Held by Cannibals, but He Made it Lucrative."

Introducing Ismael

My name is Ismael, stelt hij zich voor, 18 jaar is en afkomstig uit de Sahara. Of ik een sigaret heb? Ik vertel hem dat wat hij zonet zei de openingszin is van Moby Dick, één van de meest bekende Amerikaanse romans en bedenk dat ik Moby Dick - buiten een kinderversie, nooit gelezen heb. Iets voor nu misschien, hier zwemmen ook walvissen trouwens. De tekst zal wel integraal te downloaden zijn. Benieuwd wat die roman mij nu te vertellen heeft!

Introducing Billy Proud

Zweeds marrokaan, vorige week aangekomen te Tenerife, de n°1 european lookalike van Michael Jackson.

go to site

Feliz Navidad Walter

Eerste feed back, een mailtje van ex-collega Walter Sibret waarmee ik enkele jaren geleden samen met nog enkele ander up-callers de internet helpdesk verzorgde voor Cable & Wireless. Ik heb nog foto's van onze laatste calls voor dit project - annex sortietje achteraf. Zal ik eens opsnorren. Je vragen vind je grotendeels in deze blog beantwoord Walter. Klik eens op archives, deccember. Walter spreekt hier van het "cable & wireless debacle". Inderdaad, gedesillusioneerd door de wijze waarop dit beloftevolle internetproject werd mishandeld door de directie, ben ik voor een jaartje opgestapt...

"hey flipke,

remember me? Ik werkte in Brussel gedurende een jaartje of 2, we zijn samen nog een paar keer op de lappen geweest tijdens het cable & wireless debacle.

Hoe is't jong, long time no hear.... Nadat ik geruchten had opgevangen als zou Up-Call dik in de chit zitten, dacht ik, even kijken wat het internet aan informatie heeft over deze materie, en kijk daar, Live from Spain....Flipke...

Vertel is, wat is er allemaal gebeurd, hoe zit het ginder? Blijf je daar, hoor je nog iets van onze (ex?!?) collega's....

In ieder geval, prettige feestdagen en graag tot wederhoren!

astalavista,


Walter Sibret"

Introducing Kassem

Kassem heeft een Marokaans theehuis-restaurant een paar huizen voorbij Rosy's. Jos had me gezegd dat ik er eens langs moest gaan, hij wou ook iets doen met internet of zo. Het was een aangename kennismaking. Ik legde hem mijn benarde situatie uit en illustreer hem mijn levensmoto, stappend in de kadans van de woorden: Was-mich-nicht tö-dtet, stär-ket-mich. Ce qui ne me tue pas, me rend plus fort. We schateren het uit. Deze woorden blijken hem enorm te intrigeren. "Mais tu es philosophe Kassem!" "Non, je pense plutot dans un contexte politique ...", antwoordt hij wat mysterieus. Hij vraagt me ze op te schrijven, wat ik doe en ik vraag hem ze in het arabisch te vertalen en op te schrijven, wat hij ook doet. Ik verschiet me een aap als hij van rechts naar links blijkt te schrijven. Nu was me dit eigenaardig trekje van het arabisch schrift wel bekend, maar ik had het nog nooit in het echt zien voltrekken. Ik stond versteld en vraag me in een flits af welke gevolgen er wel allemaal niet voortvloeien uit deze kontrariteit van onze geschriften. Hij noteert ook de alfabetische transcriptie, van links naar rechts: MA LA YAKTORONI YOUIDONI KAWIYANI.
Hij blijkt een ADSL aansluiting te hebben, maar geen computer en ook geen geld zo wordt me gauw duidelijk. Ik brancheer mijjn laptop en ja hoor, ik ben online. Leve het universele Internet Protocol. Mijn tweede cybercafe is geboren. IPIPIP Hoera!!!
Of ik op mijn computer ook een menukaart - in vier talen - kan maken. Tuurlijk, en we spreken af er de volgende dag aan te beginnen.

Als ik de dag daarop binnenkom, stapt hij naar mij toe, articulerend op het ritme van zijn stappen: was-mich-nicht-töd-tet-stär-ket-mich. Het heeft inderdaad indruk gemaakt. We onderhandelen over de vergoeding. "Un diner?", stelt hij voor, vind ik wat mager. We gaan uiteindelijk akkoord dat ik voor een vijftigtal Euro mag consumeren. Eten en drinken plus nieuwe cyberstek! Ik kan weer even voort. Hij heeft bovendien nog grootse plannen met mij en drukt me op het hart: . "On est une famille, on peut faire encore beaucoup ensemble." Zien wat daar van komt ...

De TV in de zaak staat op teletext: 15 Amerikanen gedood bij aanslag in Mosul, grootste aantal sinds befaamde declaration of end of war van chief in command Bush op 1 mei 2003. Hoe meer Amerikanen sneuvelen des te beter, denk ik, zij hebben ervoor gekozen, dat ze er dan maar voor sterven ook, of dan toch die helft die ervoor gekozen heeft.Die dag ook via Google News vernomen dat Rumsfeld thuis onder vuur lag en zijn ontslag wordt geëist: op de doodsbrieven voor de gesneuvelde jongens was zijn handtekening voorgedrukt en niet persoonlijk ondertekend. Of hij eventjes stil had kunnen blijven staan bij de persoonlijke tol die betaald werd voor zijn grandiose visie op de eeuwige oorlog tegen de terreur. Liever niet ... voorgedrukt! Pure Poëzie! Dat iemand nog durft te beweren dat deze man de oorlog niet terdege heeft voorbereid.

Nicole, bij voorbaat bedankt!

Vandaag Nicole toch aan de telefoon gekregen. Heb haar gevraagd mijn loon te laten storten op de rekening van Armand. Ging ze doorgeven. Hopelijk komt het eerstdaags op de rekening. Heb haar ook het adres doorgespeeld van dit dag boek en of ze het wil uithangen in de refter. 't Is toch prettiger om gelezen te worden. Zal me stimuleren om door te werken. Dit blog kan best van bij het begin gelezen worden. Dus naar archives gaan, op december klikken en helemaal naar onderen scrollen. Ik ben ondertussen verder aan het schrijven aan de chronologie van heel de groteske klucht hier. Nicole, Enjoy!

Geen Loon? No Phone! zeggen werknemers Up-Call ( foto's) : Indymedia Belgium

Call-Centers / Geen Loon? No Phone! zeggen werknemers Up-Call ( foto's) : Indymedia Belgium

"Het gaat goed met Up-Call" : Indymedia Belgium

"Het gaat goed met Up-Call" : Indymedia Belgium

Werknemers Up-Call wantrouwen bewindvoerder : Indymedia Belgium

Call-centers / Werknemers Up-Call wantrouwen bewindvoerder : Indymedia Belgium

Call-Centers / Up-Call wil snel een faillissement : Indymedia Belgium

Call-Centers / Up-Call wil snel een faillissement : Indymedia Belgium

politics.be: Up-Call-werknemers wachten gelaten faillissement af

Up-Call-werknemers wachten gelaten faillissement af

IPO uitgesteld

Heb gisteren rond 4 uur naar Up-Call Antwerpen gebeld maar er nam niemand op. Zouden ze de boel dan gesloten hebben na uitspraak faillissement? Dan zal ik adres van mijn dag boek via de media moeten zien te verspreiden ...

juist telefoonnummer: 0034 627 093 462

Zie vandaag dat ik vorige keer fout nummer heb bekendgemaakt (0034 627 094 362). twee cijfertjes verwisseld. Makes a whole world of difference!

MSN Hotmail - Bericht, net binnen van Ebay, echt niet de moment!!!

MSN Hotmail - Bericht
"Beste rarities789,



Dit is een betalingsherinnering. Uit onze administratie blijkt dat er nog een bedrag van USD 4.99 openstaat op eBay-rekening E70582849001-USD met gebruikersnaam rarities789, waarvan de betalingstermijn reeds is verlopen. Je hebt op onze site één of meerdere objecten te koop aangeboden waarvan de verkoopskosten op vandaag onbetaald zijn gebleven.

Wij verzoeken je vriendelijk om binnen 5 werkdagen het openstaande bedrag alsnog te betalen. Een late betaling kan leiden tot nare gevolgen, zoals beperkingen op het gebruik van onze site waaronder de onmogelijkheid om nog objecten te verkopen of te kopen.

Betaal nu met je creditcard of per bankoverschrijving, zoals hieronder beschreven.

Gelieve op deze e-mail niet te antwoorden.

Indien de betaling deze e-mail heeft gekruist, dan kun je deze herinnering als niet verzonden beschouwen.

Met vriendelijke groet,

eBay International AG"

Shoes for Sale!

Veiling van mijn schoenen, weldra op Ebay. Let wel, in erbarmelijke staat, details volgen ...



Ik herinner me nog precies de dag dat ik ze gekocht heb, 8 september 2004, de eerste verjaardag van mijn eerste petekind, Lux, dochter van Ann en Alvin, waarvan ik precies een jaar tevoren ook de eerste foto's had genomen. De sneakers waarmee ik de zotte zomer van 2004 was doorgedanst waren in een dusdanige staat dat ik er niet mee durfde verschijnen op het verjaardagsfeestje van Lux, hoewel ze nog heel lekker liepen. In kocht ze in een zaak op de Turnhoutsebaan in Antwerpen die enkel artikels uit faillisementen verkocht, 25 Euro betaalde ik. Ze zijn van het merk van Olivier Strelli, de man die ook tekende voor de pakjes van het Sabena personeel (nog zo'n spectaculair faillisement) en die nu op veilingen een aardige duit opbrengen.
Ik zocht en vond ook een geschikt geschenk voor Lux in een Oxfam winkel iets verderop, politiek correct cadeau ook: een houten wagentje op 4 wielen, houder van 4 potloden die er als stekels uitstaken en waarmee ik die kleine uk, die maar net haar eerste stapjes had gezet en weldra haar eerste woordjes zou articuleren, in de wonderen van de locomotie en de telegrafie, het wiel en het schrift, wou inwijden.
De helft van de opbrengst van de veiling van mijn linkerschoen wil ik graag aan Lux schenken - niet dat het een verwaarloosd kind is hoor!

De helft van de opbrengst van mijn rechterschoen wil ik dan weer schenken aan Julia, mijn tweede petekind, een nieuw personage die slechts enkele weken geleden voor het eerst het levenslicht zag. Zij is de dochter van Ania, beste vriendin van Ola, mijn Pools (ex?)vriendinnetje die momenteel samen met Ali op mijn laatste Antwerpse verblijfplaats, een studiootje ergens in Allochtonië, vertoeft. Ola, 23 jaar en laatstejaarsstudente economie leerde ik in de nasleep van de zotte zomer van 2004 in cafe frituur kennen waar zij poetste om haar studies in Polen te bekostigen. Ania, haar beste vriendin en studente filosofie is terminaal kankerpatiënte en wordt door de dokters in Polen nog slechts enkele maanden gegeven ... en dan kwam anderhalve maand geleden het bericht uit Polen dat zij in haar zevende maand zwanger is ... een mirakel, zo zeiden de dokters! Julia is dus ondertussen geboren: "Julia is a big girl she waights almost 3 kg, she's got a lot of hair and big dark eyes, she's waving to you with hre foot as big as a wallnut." liet Ola me enkele dagen geleden weten. Welcome to this cruel world, Julia.

IPO-day!

Gisteren gebeld naar Up-Call Antwerpen en met Nicole, de personeelsverantwoordelijke gesproken. Zij zou zien wat ze kon doen en mijn geval aan de curator voorleggen.Ik ben benieuwd. Heb haar over dit dag boek gesproken, was zij ook wel benieuwd naar en vroeg het adres, ik zei het nog even stilletjes te willen houden. Vandaag echter besloten het adres bekend te maken en er zoveel mogelijk volk naar toe te lokken. Zij krijgt de primeur als ik haar deze namiddag bel om te horen of ik nog wat geld mag verwachten.
Ze vertelde me dat vandaag waarschijnlijk de boeken zullen neergelegd worden. Hier in Telerife is het vandaag ook de laatste dag dat er gewerkt wordt dit jaar, iedereen krijgt vakantie ... tot volgend jaar. We zullen zien of er nog terug gebeld zal worden in januari.
Lijkt me wel het geschikte moment om mijn persoonlijke telemarketing campagne van start te laten gaan. Het is de dag van mijn IPO zeg maar, mijn Initial Public Offering en nodig iedereen uit aandelen in mijn onderneming te kopen. Ik ga speculeren op de beurs van al degenen die mijn dag boek graag verder zouden laten wandelen...

SCHRIJFGERIJ

Schrijfgerij dat me wel van pas zou komen:

• nieuw schoeisel, want mijn schoenen beginnen ernstige tekenen van slijtage te vertonen.


• stappenteller, om een beetje discipline in mijn schrijverij te brengen


• batterij voor mijn laptop want die is nu plat na 5 minuten. Met een laptop zonder batterij geraak je niet verder dan het dichtstbijzijnde stopcontact.
  


• digitaal fototoestel


• digitale videocamera


• scanner


• extra harde schijf

Het zou een serieuze verbetering zijn moest ik hierover nu kunnen beschikken, essentiëel zelfs. De merde aan mijn monetatire situatie is dat je die dingen precies hier voor geen geld kunt kopen. Wat een verschil, niet alleen voor de geschiedenis van het verhaal, maar ook voor het verloop van het verhaal van het debacle van Telerife, als ik van bij het begin al die vergaderingen en gesprekken op video had vastgelegd . De ocharme drie webcamfilmpjes van van een paar minuten die ik tot nu heb gemaakt hebben heel wat onrust gezaaid en het laatste heeft zelfs geleid tot mijn ontslag en me tot een pariabestaan veroordeeld. Die Philip, daar moogt ge ni mee in contact komen, die is aan tfilmen geweest in de Fonzi's en is ne big brother aan tmaken van ons miserie en gaat de rechten verkopen aan de VTM. Die wilt ons kapot maken.
Machtspelletjes zijn incompatibel met videospelletjes. Macht gedeit enkel dankzij geheime hoekjes.

Eindelijk THUIS ;o)

Heb ondertussen hele film van de Telerife reality soap gezien en de synopsis is af. Het kan op 3 verschillende manieren eindigen. welk slot het haalt, zal afhangen van dit dag boek ...

Nieuws van Up-Call Antwerpen

Gisteren dus Armand en Krisje gezien. Voor het eerst nieuws uit eerste hand van Up-Call Antwerpen. Er wordt momenteel voortgewerkt onder curatele. Er zouden enkele kandidaat overnemers zijn. Ook zouden de lonen van november voor 80% uitbetaald worden. Maak ik dan toch nog een kans een deel van mijn geld te ontvangen? Maandag eens naar Nicole, de personeelsverantwoordelijke bellen. Ben benieuwd!
Blijkt dat de telefonisten daar nog steeds niet op de hoogte zijn dat Telerife solo is gegaan. Wordt blijkbaar nog steeds verzwegen. Zouden die niet graag mijn blog lezen? Ik denk van wel!
Ook gehoord dat Sven en Markske, 2 projectverantwoordelijken, stakingspikket spelen. Wat is daar toch aan de gang? Zal eens wat telefoontjes doen ...

Nieuwe hotspot ontdekt - met zicht op zee - en ook Belgisch!

Fonzi was vandaag nog steeds off line, maar zalige nieuwe hotspot ontdekt, van waaruit ik nu een prachtige zonsondergang aan zee aanschouw. Heel sympathieke aziatisch Belgische uitbaters. De man getroostte zich een half uur de moeite om mij online te brengen. Wordt vervolgd. Moet hier nu doorgaan want heb een afspraak inRosy's met Armand en Krisje, twee (ex)-collega's uit Up-Call Antwerpen die hier net gearriveerd zijn en hier komen wonen. Heel sympathiek koppel.

Wie zou ik zijn zonder mijn moederke?

What a beautifull day!
Een cadeautje gekregen, en wel van mijn liefste moederke. 150 euro via Western Union mogen toucheren. Wow - I'm a rich man. Ik had het haar niet gevraagd, maar moederlijke intuïtie is niet te onderschatten. De dag van mijn ontslag en de onheilstijding van mijn boeken ontving ik ook een mailtje van mijn moeder:
"dag flipke
druk druk, even een woordje. Ik heb de auto ingeleverd in afwachting tot ik de bmw verkoop ik was blij dat tot in de garage ben geraakt.
die zwarte is naar de auto komen zien en wou 8000eu betalen

ik hoop dat je kan overleven zonder je mama? wacht niet om frabrice te mailen
Ik hou teveel van je
kusjes mams "
Ik vond dat echt héél lief.
Ik heb haar als eerste mijn dag boek doorgestuurd en zal het maar beschouwen als de eerste inkomsten van mijn schrijverij. Die gasten van dEUS zullen hun eerste plaatje toch ook aan hun moeder verkocht hebben zeker?
Wat zal ik met dat geld doen ...?

Terug bereikbaar: 0034 627 093 462

's Avonds thuisgekomen en simkaart in GSM gestoken. "Como Estas?" verscheen er als eerst op het schermpje. Pakken beter nu ik terug telefonisch bereikbaar ben, dat zeker! Dacht ik toch, godverdomme foute nummer opgegeven, is nu gecorrigeerd.

Rosy's

In rosy's, de enige echte Spaanse tapasbar hier - echt een verademing tussen al die andere anglo-belgo-deutcho-enikweetnietwato bullshitbars die dit eiland arm is - een laatste pintje met Jos gedronken. Ik stap nog even heen en weer nadat Jos naar Hilde is afgezakt. Ik ben hier ondertussen geen onbekende meer en een van de twee Spaanse camareras zegt me met lichtjes bezorgde blik in de ogen: "tu pienses tu mucho". Ik probeer in het Spaans te antwoorden: "je hebt gelijk, maar soms is dat nodig". Ik hou van die bar en ik hou van die meiden. Hasta manyana. De dag tevoren had de andere camarera me danig ontroerd met de woorden: "que quieres, carinhio?". De tranen sprongen me haast in de ogen.

OFF LINE

Fonzy's bar die ik miraculeuzerwijze had omgetoverd tot Hot Spot exact de dag dat Seppe zijn solo slim aankondigde, en mij tot nu gratis wireless internet verschafte via mijn laptop, was vandaag off line. Echt niet de moment, me nooit zo eenzaam gevoeld. Werd even paranoia en zag er zelfs een complot in waar Jos en Fonzy bij betrokken waren. "No connection available" en slechts 5 eurocent in mijn zak - mijn levenslijn was verbroken. Rillingen kreeg ik ervan, echt waar. Hoe geraak ik bij de Belgische ambassade die mij terug naar België repatriëert, panikeerde ik, en ik had bij God niet geweten hoe? Een nachtmerrie ...uit pure miserie zette ik mij op een stoel in de zon op Fonzy's terras en viel in slaap. Nog in een diepe sluimer hoorde ik vaag " hey flippederdeflip!", dat kon niemand anders dan Jos zijn die er inderdaad kwam aangewandeld met Flip, de weldoener van Telerife. "Slaap jij nog maar even voort, ik kom er zo aan, heb nog even iets te bespreken ..." en zette zich wat verder aan een tafel met Flip.
Wat later kwam hij bij mij zitten, had hem enkele dagen niet gezien of gehoord en vreesde dat hij mij ook in de steek had gelaten, quod non. We hadden een tof gesprek en hij gaf mij 50 Euro. Heb ik meteen grotendeels geïnvesteerd in telecommunicatie, 20 Euro voor een spaanse simkaart (0034 627 094 362) met 15 Euro belwaarde en 3 Euro voor een half uur internet.

Champagne!

Het bedrijf wordt momenteel recht gehouden door Jos en Hilde, in het nieuwe organigram van Seppe respectievelijk tot verkoops- en personeelsdirecteur gebombardeerd. Jos is na de eerste vergadering onmiddellijk in gang geschoten en heeft in een wip en en een gauw een nieuwe klant vanuit België binnengebracht die werk kon bieden aan een boel telefonisten en bovendien ook wekelijks in cash zouden komen betalen. Tof project echt en bovendien voor het goede doel: bellen om steunpakketten met een paar knuffels te verkopen voor 125 Euro en dit om Crisis Opvangcentra voor verwaarloosde Kinderen te steunen. Alain & Flip, twee barmhartige samaritanen modern style, die zich met hun Call Center in België voor wel 12 van dergelijke organisaties inzetten, kwamen na een noodoproep van Jos dat hier 40 toptelefonisten zonder werk zaten, stante pede op eigen kosten naar Tenerife overgevlogen om ons mede in hun goede werken in te schakelen. Hoeveel geld er dan wel naar het goede doel ging?, vroeg ik op de briefing. Dat wilden ze niet kwijt, zoals het de ware donateur betaamt, die niet pronkt met de sommen die hij schenkt. Ik wou nog vragen of de telefonisten ook hun commissie aan de verwaarloosde kinderen konden afstaan, maar bedacht me. Zoiets vraag je niet, dat doe je gewoon. Seppe was echt in zijn schik: we waren vertrokken. Het gaat goed met Telerife. Leve Jos, leve de verwaarloosde kinderen, leve Alain en Flip. Ik mocht de foto's nemen van de overhandiging der bloemen "Jullie gaan nog in het nieuws komen als onze eerste klant", glunderde hij.
Alain en Flip kondigden nog aan dat we allemaal uitgenodigd werden op een drink in Italiaans restaurant iets verderop. De champagne vloeide rijkelijk. Het orgelpunt van de avond was wel toen Flip een half zoutvat op tafel uitkapte, er een lijn van trok en er zijn maat Alain, die al aardig aangeschoten was, wist toe te verleiden die in één trek binnen te snuiven. Een aardige scheet hebben we gelachen, dat wel.
Gisteren kwam Flip al terug overgevlogen om het eerste cash geld te overhandigen voor de eerste reeks deals die onze telefonisten hadden binnengehaald. Haast te mooi om waar te zijn ...

S.O.S. 2 uit Antwerpen

Nieuw mailtje van Fabrice
"Ola Filipeke
J'ai telephone a alvin et il ne veux pas lacher un livre avant qu'on lui donne 600 euros
pour le loyer
il parait que tu lui a dit que tu veux louer l'atelier ?
que faut il faire
donne une reponse le plus vite possible
essaie de contacter alvin par e-mail
a bientot
fabrice et maman "

Ik sta echt versteld tot wat mensen in staat zijn als ze een beetje in moeilijkheden geraken. Het blijkt nu dat het niet het probleem is dat ik een plaats moet vinden voor mijn boeken omdat Alvin uit zijn atelier gezet wordt wegens achterstallige huur. Neen, Alvin eist dat ik zijn achterstallige huur (600 Euro) betaal of hij zal mijn boeken verkopen op Ebay. Dat is dan iemand die ik 10 jaar als mijn beste vriend beschouwd heb. Voor ik vertrok naar Telerife heb ik hem nog voorgesteld dat ik zelf het atelier zou huren zodat ik zeker was dat mijn boeken in veiligheid waren en ook een pied à terre had in Antwerpen. Ik zou de huur delen met Ali die ook een ruimte zocht. Dat wou hij absoluut niet. Hij had namelijk een andere huurder op oog, waar hij de ruimte mee wou delen. Mijn boeken mochten echter blijven staan, dat was geen probleem en ik moest er niet voor betalen. Ze nemen trouwens ook maar een fractie van de ruimte in.

Ik had met hem samen het atelier bewoond tot hij mij in een vlaag van waanzin heeft buitengezwierd - een donderslag bij heldere hemel. Dit luidde voor mij het begin in van de zotte zomer van 2004. Vanaf nu geen tHuis meer, ik zou voortaan in mijn wagen, een rode ford escort cabrio, als dakloze door het leven gaan, gewapend met een Sony camera om mijn strapatzen te documenteren. Wohin gehen wir? Immer nach Hause, schreef Novalis en ik zou daar eens komaf mee maken.
Jammer genoeg is mijn dierbare Sony ergens in een blackout verdwenen tijdens een memorabel sortietje dat mij van Antwerpen over Brussel naar de Gentse feesten had gevoerd, waarover later misschien wel meer ...


Tom Barman zijn buit van de nacht presenterend tussen mijn camera en mijn cabrio. Dit was op een ochtend na een leuk feestje in Café Central in het stadspark van Antwerpen. Goeie muziek, tof volk en een aardig dansje geplaceerd. Al dansend denk ik tbest. Nadat de muziek gestopt was, buiten op het terras nog wat heen en weer gestapt om al die dansende gedachten nog wat uit te laten waaieren. Stapt Tom Barman op mij toe en stelt mij de ietwat lullige vraag: "Doe jij thuis ook zo?", waarop ik repliceer: "Ik heb geen thuis, man" en hij in een daverende lach uitbarst. "Of dat dan voor te lachen is, dat ik geen thuis heb?", waarop hij opnieuw in een bulderlach schiet. Na een derde grapje dat ik mij niet meer herinner wankelt hij schaterend van het lachen naar een groepje vrienden iets verderop, blik in de ogen alsof hij net tot driemaal toe de geest van Hamlet heeft aanschouwd, "Wie is dat? Wie is dat?" met zijn vinger naar mij wijzend. Hij lijkt mij best een toffe kerel.

Even serieus nu.Ik bezit momenteel nog welgeteld 92 Eurocent en heb honger. Hoe ga ik dit oplossen. Ben net even gaan uitwaaien op een pier. Eventjes tussen bergen en zee gezeten en alle mensenshit daartussen vergeten. Zo beroerd heb ik er nog nooit voorgezeten. Tegelijk me nog nooit zo rijk gevoeld. Was mich nicht tödtet, stärket mich schreef Nietzsche en heb ik altijd een beetje als mijn levensmotto beschouwd.
Heb gisteravond in slideshow alle foto's van Up-Call - ik was gedurende 8 jaar ook de huisfoto- en videograaf - op mijn laptop de revue laten passeren. Het gaf een raar gevoel, zoveel mensen - duizenden heb ik zien komen en gaan. Ik heb me er altijd goed gevoeld. Voor het eerst het besef dat het nu echt definitief voorbij is. Gisteren ook effectief de woorden gehoord van Walter, in opdracht van Seppe: "Je bent niet meer welkom, Philip". Eindelijk is het me gelukt ontslagen te worden.
Ik heb me altijd een beetje als de nar van het bedrijf beschouwd en de dag de nar ontslagen wordt, is er stront aan de knikker. Het is het eerste bedrijf en waarschijnlijk ook het laatste waar ik voor zal werken. Het is een onwaarschijnlijk toeval dat ik hier in Telerife de zwanezang mag meemaken. Ik heb ook meteen een nieuwe job: schrijver! van een reality soap en historiograaf van de onderneming. Ik zal mijn paragrafen polijsten tot ze zingen - zoals mijn verkoopsgesprekken, dat ik trouwens altijd gedefinieerd heb als het zingen van een liedje dat eindigt met een rijm op "ja", voor de rest moesten ze wat mij betreft hun bek houden aan de andere kant van de lijn , of ten hoogste af en toe eens meeneurieën ...mmm

Allez, op stap nu (14u). Heb honger en ben benieuwd waar ik vanavond zal staan ...

S.O.S. uit Antwerpen

Krijg net een mailtje van Fabrice die in de platenwinkel van mijn moeder werkt:
"S.O.S
ALVIN vien de telephoner
ils vont tous saisir dans l'appartement!!! (il n'a pas payé sont loyer....)
que faut il faire avec tes livres ? "
Mijn enige bezit dat ik heb achtergelaten in Antwerpen: een paar duizend boeken die in een honderdtal bananendozen staan opgeslagen op het atelier van Alvin waar ik mee samengewoond heb.
Echt niet het moment!

"Niet meer welkom"

Vandaag op het Telerifekantoor het bericht gekregen dat ik niet meer welkom en de kans bestaat dat ik uit mijn appartement gegooid wordt. Ben, die gisteren ook bij Fonzy was (zie webcamvideo) is vanmorgen naar Seppe getrokken met de boodschap dat ik een big brother aan het maken was over de bedrijfsperikelen en de rechten aan VTM zou verkopen. Maak al eens een grapje op cafe. Daar wordt niet mee gelachen in de nieuwe bedrijfscultuur. Het was trouwens ook mijn eerste reddingsplan: een reality soap maken van de situatie hier. Een Call Center dat over kop gaat en de struggle van de telefonisten om een nieuw bedrijf uit de grond te stampen. Gegarandeerd boeiende TV.
Toevallig vandaag ook personeelsadvertentie van Up-Call op het net gevonden. Er staat wel degelijk: "Reis en verblijf betaald door Up-Call.". Dus alles is wel degelijk door het moederbedrijf UP-Call betaald. Zo heb ik tenminste nog een stukje van mijn loon gerecupereerd. Walter, de nieuwe operationele manager die mij de tijding van mijn ontslag naar aanleiding van Ben's bezoekje aan Seppe gaf, vreesde dat het best mogelijk dat ik ook uit mijn appartement op Mare Verde gezet zou worden.
Na een telefoontje met Seppe deelde hij wel mee dat ik toch mocht blijven wonen in het appartement dat betaald is tot en met januari. DANK U SEPPE! Nu maar hopen dat hij niet op zijn gedacht terugkeert, zoals met het mij na de eerste solidariteitsvergadering toegekende overlevingsloontje van 400 Euro dat ik op 10 december zou uitbetaald krijgen. Op de bewuste payday enkele dagen geleden mocht ik als laatste aandraven om die aalmoes uit zijn poepzak te ontvangen. "Gaat zitten Philip, voor jou heb ik jammer genoeg geen geld" deelde hij mij laconiek mee. "Maar Seppe, je had me toch beloofd in ons solidariteitsgesprek dat ik 400 Euro overlevingsgeld zou krijgen en je weet toch dat ik momenteel geen ene Euro in mijn zak meer heb." "Heb ik niks mee te maken, jij komt uit België, ik hoef jou niks te betalen, het komt nu uit mijn zak hoor!", waarop zijn inmiddels befaamde poepslag volgde. Ik stond perplex en als hij dan nog eens met zijn vingertje begon te wijzen en mij dreigend maande: "En nu ga jij eens goed naar mij luisteren ...", stond ik op zeggende "Toch niet Seppe, ik denk dat ik alles al hélemaal begrepen heb!" en ging door. Tijdens dat "pay"gesprek legde hij mij ook het ontslagformulier van mijn bediendencontract ter ondertekening voor, wat ik weigerde, en meldde hij mij voortaan enkel nog als autonomo, als zelfstandige, te kunnen werken. Ondertussen hartelijk al gelachen met dat gesprek hoor, maar grappig is anders. Ik herinner me nog te stamelen: "Maar Seppe, akkoord dat je mij niks hoeft te betalen, maar waarom lieg je me dan twee weken voor - laatst nog eergisteren - dat ik op die 400 Euro kon rekenen ... had dat dan gezegd, dan had ik me kunnen voorbereiden, nu sta ik hier zonder ene rooie duit, wat ga ik vanavond eten ...?" "Mijn probleem niet", zei hij resoluut,"Zie maar dat jij je geld uit België krijgt".
Ja, inderdaad ... misschien wel door middel van dit dag boek ... "Grap of geen grap?"

Payday Payday

De tiende is traditioneel de dag dat de lonen worden uitbetaald bij Up-Call, zo ook in Telerife. Deze 10e December was wel bijzonder. Op de spoedvergadering zaterdagochtend 27 November had Telerifebaas Seppe (Jose Rachel Solemne is zijn echte naam) aangekondigd dat het moederbedrijf in België de tijdige uitbetaling van de lonen niet kon garanderen en hij de keus liet aan de telefonisten of ze al dan niet wilden voortwerken. Sloeg in als een bom voor de Telerifianen, voor mij niet echt een verassing want ik moest nog steeds mijn loon van October ontvangen. Hij zou wel zien dat hij de minimum Spaanse lonen van hun officiële contract zou proberen te betalen. Voor de meesten een koude douche want dit betekende slechts een fractie van hetgeen ze normaal zouden ontvangen. Er volgde een vurige oproep tot solidariteit. Vanaf nu waren we op ons eigen en hij had nog geld om 2 maanden voort te kunnen. Maar als we met vereende krachten er tegenaan zouden gaan en nieuwe klanten zouden binnenhalen dan zou ons een nog zonniger toekomst wachten. En schrik moetsen we niet hebben, onze Belgische lonen zouden gehandhaafd blijven, daar zou hij wel voor zorgen. Iedereen werd uitgenodigd voor een persoonlijk gesprek na de vergadering om te bepalen wat de pecuniaire minimumvereisten zijn om te overleven en of hij op medewerking kon rekenen. "Ik ben nu de baas en vanaf nu komt alles uit mijn zak", voegde hij er fijntjes aan toe en gaf zichzelf een poepslag - niet de laatste keer dat Seppes poepslag in het prachtige kantoor te Zentral Center zou weerklinken (huur: +/-12.000 Euro).

Werkaanbiedingen

Werkaanbiedingen: "Kandidaten voor Tenerife werken eerst een tijd in één van onze kantoren tot ze op 'niveau' zijn en kunnen dan jaarlijks een paar weken, paar maanden of definitief werken in Tenerife voor Belgische topbedrijven in 't Nederlands, Frans of Duits. Reis en verblijf betaald door Up-Call."

LBC-NVK Publicaties / Persbericht

LBC-NVK Publicaties / Persbericht: "In het 'Call Center in Paradise' te Tenerife werden regelmatig UP -CALL werknemers gedetacheerd onder het mom van verlof zonder wedde. Dit filiaal is ondertussen volledig overgenomen door de Spaanse aandeelhouder. Er werken nu Spaanse werknemers in een werkweek van 40 uren voor een zeer laag uurloon! "

Indymedia Belgium

Werknemers call-center UP-CALL al drie maanden zonder loon : Indymedia Belgium:
"'Call-center in Paradise'
Dit verhaal zet de dubieuze praktijken en arbeidsomstandigheden van sommige Call Centers nog maar eens flink in de verf. In het 'Call Center in Paradise' te Tenerife werden regelmatig UP-CALL werknemers gedetacheerd onder het mom van 'verlof zonder wedde'. Dit filiaal is ondertussen volledig overgenomen door de Spaanse aandeelhouder. Er werken nu Spaanse werknemers in een werkweek van 40 uren voor een zeer laag uurloon.
Een andere praktijk is de opleiding van mensen in Indische call-centers. Hen wordt bijvoorbeeld een vloeiend Cockney-accent aangeleerd om een nietsvermoedende Londenaar te overtuigen van de voordelige tarieven van een of andere telefoonmaatschappij."

in tempore non suspectu

Stroman Seppe in conclaaf met Opperbaas Jan en Grote Bazin Ingrid.

Het Nieuwsblad Online

Call Center Limburg failliet, weer 45 banen op de helling.
Ondertussen is bekend geraakt dat het best mogelijk is dat de hele Up-Call groep de boeken neerlegt.
Het Nieuwsblad Online

Dag boek, een klein verschil, een spatie die veel vertelt. Ooit heb ik een heel verhaal opgehangen aan het zetduiveltje dat in de laatste paragraaf van Het verdriet van België was binnengeslopen waar er sprake is van de fox comique van Ray Ventura et ses Collégiens: "tout va tres brien madame la marquise". Niet zo brest dus. Dat liedje moet je ook horen trouwens: allo allo..., zeer van toepassing ook op de call center wereld en zeker op de specifieke situatie in Telerife, waar vanuit het moederhuis steevast telefonisch verzekerd werd dat alles oppperstebest ging - todat het persbericht binnenrolde dat de hele boel verzegeld werd. Buy buy money. In mijn geval zo'n 3000 Eurootjes die mee verzwolgen in het zwarte gat van 10.000.000 Euro dat wijlen opperbaas Jan Sluys achterliet toen hij het een half jaar geleden aan zijn tikker kreeg en die steevast zijn speeches begon met de legendarische woorden: "Het gaat goed met Up-Call". Heb ik altijd verdacht gevonden. Ik niet alleen trouwens, het was een beetje de running gag in het bedrijf telkens er iets misliep: "Het gaat goed met Up-Call". Het ging wel goed hoor, min of meer eerlijke lonen werden min of meer op tijd betaald en de boel bleef draaien.

19u45: bij Inge & Geoffrey

Nu: de eeuwige leugen.

Binnen een half uur ga ik naar een feestje ter gelegenheid van de verjaardag van Jos, onze nieuwe verkoopsdirecteur, hij wordt 50. Ik passeer eerst lang Inge die hier om de hoek woont en net een digitaal cameraatje van haar nieuwe vriend, de squatting Canarien en student psychologie Chaime heeft gekregen - ook voor haar verjaardag trouwens. Ik hoop dat ik daar vanavond wat fotootjes kan trekken, dan kan ik U morgen een aantal personages introduceren ....... Tiens, zo is U hier ook binnengeslopen.

Vandaag voor het eerst een stappenteller gezien in een van de talloze electronicashops die Tenerife rijk is en die praktisch allemaal door Indiërs uitgebaat worden. Echt wel iets voor mij, zo'n teller van mijn stappen. 60 Euro stond het het geprijsd maar voor 25 Euro mocht ik het meenemen, maar die had ik niet. I'm broke. "Later, later", zei ik, mij afvragend wanneer dan wel. "Why not now, why not now?", repliceert hij. Goeie vraag - Nur die ergangenen Gedanken haben wert schreef Nietzsche en als er één iemand dit kan weten dan is het wel deze immer stappende denkende dichter en stappend dwalen mijn gedachten af naar Eurokes en hoe ik mij schatrijk zou kunnen stappen met jobs die ik per stap laat betalen. Staprijk wordt ik! Pom pom pom popop pom pom, het deuntje van kabouter Plop speelt door mijn hoofd, echt wel een fijn staplied. Ik zie me al de boardwalk in Las Americas doen omzwermd door een meute kinderen waarvan ik hun ouders verlost heb - voor een mooi sommetje - stapperdestap / per kind. Bingo! Zou er al een kabouter Plop rondlopen in Tenerife? Gouden idee, toch? Jos, onze nieuwe verkoopsdirecteur, ook niet arm aan gouden ideeën en die vroeger een artiestenbureau had, zou me enkele dagen later een illusie armer maken. "Dat is van Eurodinges man, die geven die rechten nooit af, of je betaalt je blauw." Kabouter Flop?
Gisteren kwam er op een terras aan de dijk een oude, best sympathieke Duitser naast mij zitten met zo'n teller, 8 Km had hij al gewandeld en hij vond dat hij wel een karafje sangria had verdiend. Hij gaf me een demonstratie van zijn machientje, waar ik tot dan enkel van gehoord had. Best een leuk ding. Tellen en vertellen, verteltijd en vertelde tijd ...

Journaal betekent eigenlijk gewoon "dagelijks", en dat is ook wat
ik ga doen: dagelijks iets schrijven. Nulla dies sine linea, het motto van de
journalier. Maar een linea zal het niet altijd noodzakelijk zijn, iets
te lineair en het tijdperk van het boek toont stilaan zijn beperkingen.
Een blog is geen boek, van blokboek tot blog is er een hele weg afgelegd.

dag boek

Vandaag, 12 december 2004, schrijf ik deze eerste linea in mijn dag boek en vandaag is morgen gisteren. Enfin, laat ik beginnen met mijn vertelling. Twee weken geleden, 25 november 2004, arriveer ik in Tenerife om er te werken voor Telerife , call center in paradise, het exotisch filiaal van de Up-Call Call Center groep waarvoor ik al 8 jaar werk, of werkte ... want 3 dagen na aankomst bleek het moederbedrijf failliet en zou Telerife plotsklaps solo gaan. Revolutie! En ik without a penny, without a job on an unknown island. Dat er something rotten was in de groep van Up-Call (The Brest Call Centers in the World) voelde ik al aan, ik moest namelijk nog steeds mijn loon ontvangen van de vorige maand, maar dat zou me worden betaald bij aankomst in Tenerife en wel door Telerifechef Seppe, zo verzekerde me Ingrid, de Grote Bazin uit Antwerpen, vlak voor mijn vertrek.