Nieuw mailtje van Fabrice
"Ola Filipeke
J'ai telephone a alvin et il ne veux pas lacher un livre avant qu'on lui donne 600 euros
pour le loyer
il parait que tu lui a dit que tu veux louer l'atelier ?
que faut il faire
donne une reponse le plus vite possible
essaie de contacter alvin par e-mail
a bientot
fabrice et maman "
Ik sta echt versteld tot wat mensen in staat zijn als ze een beetje in moeilijkheden geraken. Het blijkt nu dat het niet het probleem is dat ik een plaats moet vinden voor mijn boeken omdat Alvin uit zijn atelier gezet wordt wegens achterstallige huur. Neen, Alvin eist dat ik zijn achterstallige huur (600 Euro) betaal of hij zal mijn boeken verkopen op Ebay. Dat is dan iemand die ik 10 jaar als mijn beste vriend beschouwd heb. Voor ik vertrok naar Telerife heb ik hem nog voorgesteld dat ik zelf het atelier zou huren zodat ik zeker was dat mijn boeken in veiligheid waren en ook een pied à terre had in Antwerpen. Ik zou de huur delen met Ali die ook een ruimte zocht. Dat wou hij absoluut niet. Hij had namelijk een andere huurder op oog, waar hij de ruimte mee wou delen. Mijn boeken mochten echter blijven staan, dat was geen probleem en ik moest er niet voor betalen. Ze nemen trouwens ook maar een fractie van de ruimte in.
Ik had met hem samen het atelier bewoond tot hij mij in een vlaag van waanzin heeft buitengezwierd - een donderslag bij heldere hemel. Dit luidde voor mij het begin in van de zotte zomer van 2004. Vanaf nu geen tHuis meer, ik zou voortaan in mijn wagen, een rode ford escort cabrio, als dakloze door het leven gaan, gewapend met een Sony camera om mijn strapatzen te documenteren. Wohin gehen wir? Immer nach Hause, schreef Novalis en ik zou daar eens komaf mee maken.
Jammer genoeg is mijn dierbare Sony ergens in een blackout verdwenen tijdens een memorabel sortietje dat mij van Antwerpen over Brussel naar de Gentse feesten had gevoerd, waarover later misschien wel meer ...
Tom Barman zijn buit van de nacht presenterend tussen mijn camera en mijn cabrio. Dit was op een ochtend na een leuk feestje in Café Central in het stadspark van Antwerpen. Goeie muziek, tof volk en een aardig dansje geplaceerd. Al dansend denk ik tbest. Nadat de muziek gestopt was, buiten op het terras nog wat heen en weer gestapt om al die dansende gedachten nog wat uit te laten waaieren. Stapt Tom Barman op mij toe en stelt mij de ietwat lullige vraag: "Doe jij thuis ook zo?", waarop ik repliceer: "Ik heb geen thuis, man" en hij in een daverende lach uitbarst. "Of dat dan voor te lachen is, dat ik geen thuis heb?", waarop hij opnieuw in een bulderlach schiet. Na een derde grapje dat ik mij niet meer herinner wankelt hij schaterend van het lachen naar een groepje vrienden iets verderop, blik in de ogen alsof hij net tot driemaal toe de geest van Hamlet heeft aanschouwd, "Wie is dat? Wie is dat?" met zijn vinger naar mij wijzend. Hij lijkt mij best een toffe kerel.
1 opmerking:
een blog is geen boek...
Ai wat een ellende
Een reactie posten