Kassem heeft een Marokaans theehuis-restaurant een paar huizen voorbij Rosy's. Jos had me gezegd dat ik er eens langs moest gaan, hij wou ook iets doen met internet of zo. Het was een aangename kennismaking. Ik legde hem mijn benarde situatie uit en illustreer hem mijn levensmoto, stappend in de kadans van de woorden: Was-mich-nicht tö-dtet, stär-ket-mich. Ce qui ne me tue pas, me rend plus fort. We schateren het uit. Deze woorden blijken hem enorm te intrigeren. "Mais tu es philosophe Kassem!" "Non, je pense plutot dans un contexte politique ...", antwoordt hij wat mysterieus. Hij vraagt me ze op te schrijven, wat ik doe en ik vraag hem ze in het arabisch te vertalen en op te schrijven, wat hij ook doet. Ik verschiet me een aap als hij van rechts naar links blijkt te schrijven. Nu was me dit eigenaardig trekje van het arabisch schrift wel bekend, maar ik had het nog nooit in het echt zien voltrekken. Ik stond versteld en vraag me in een flits af welke gevolgen er wel allemaal niet voortvloeien uit deze kontrariteit van onze geschriften. Hij noteert ook de alfabetische transcriptie, van links naar rechts: MA LA YAKTORONI YOUIDONI KAWIYANI.
Hij blijkt een ADSL aansluiting te hebben, maar geen computer en ook geen geld zo wordt me gauw duidelijk. Ik brancheer mijjn laptop en ja hoor, ik ben online. Leve het universele Internet Protocol. Mijn tweede cybercafe is geboren. IPIPIP Hoera!!!
Of ik op mijn computer ook een menukaart - in vier talen - kan maken. Tuurlijk, en we spreken af er de volgende dag aan te beginnen.
Als ik de dag daarop binnenkom, stapt hij naar mij toe, articulerend op het ritme van zijn stappen: was-mich-nicht-töd-tet-stär-ket-mich. Het heeft inderdaad indruk gemaakt. We onderhandelen over de vergoeding. "Un diner?", stelt hij voor, vind ik wat mager. We gaan uiteindelijk akkoord dat ik voor een vijftigtal Euro mag consumeren. Eten en drinken plus nieuwe cyberstek! Ik kan weer even voort. Hij heeft bovendien nog grootse plannen met mij en drukt me op het hart: . "On est une famille, on peut faire encore beaucoup ensemble." Zien wat daar van komt ...
De TV in de zaak staat op teletext: 15 Amerikanen gedood bij aanslag in Mosul, grootste aantal sinds befaamde declaration of end of war van chief in command Bush op 1 mei 2003. Hoe meer Amerikanen sneuvelen des te beter, denk ik, zij hebben ervoor gekozen, dat ze er dan maar voor sterven ook, of dan toch die helft die ervoor gekozen heeft.Die dag ook via Google News vernomen dat Rumsfeld thuis onder vuur lag en zijn ontslag wordt geëist: op de doodsbrieven voor de gesneuvelde jongens was zijn handtekening voorgedrukt en niet persoonlijk ondertekend. Of hij eventjes stil had kunnen blijven staan bij de persoonlijke tol die betaald werd voor zijn grandiose visie op de eeuwige oorlog tegen de terreur. Liever niet ... voorgedrukt! Pure Poëzie! Dat iemand nog durft te beweren dat deze man de oorlog niet terdege heeft voorbereid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten