"Niet meer welkom"

Vandaag op het Telerifekantoor het bericht gekregen dat ik niet meer welkom en de kans bestaat dat ik uit mijn appartement gegooid wordt. Ben, die gisteren ook bij Fonzy was (zie webcamvideo) is vanmorgen naar Seppe getrokken met de boodschap dat ik een big brother aan het maken was over de bedrijfsperikelen en de rechten aan VTM zou verkopen. Maak al eens een grapje op cafe. Daar wordt niet mee gelachen in de nieuwe bedrijfscultuur. Het was trouwens ook mijn eerste reddingsplan: een reality soap maken van de situatie hier. Een Call Center dat over kop gaat en de struggle van de telefonisten om een nieuw bedrijf uit de grond te stampen. Gegarandeerd boeiende TV.
Toevallig vandaag ook personeelsadvertentie van Up-Call op het net gevonden. Er staat wel degelijk: "Reis en verblijf betaald door Up-Call.". Dus alles is wel degelijk door het moederbedrijf UP-Call betaald. Zo heb ik tenminste nog een stukje van mijn loon gerecupereerd. Walter, de nieuwe operationele manager die mij de tijding van mijn ontslag naar aanleiding van Ben's bezoekje aan Seppe gaf, vreesde dat het best mogelijk dat ik ook uit mijn appartement op Mare Verde gezet zou worden.
Na een telefoontje met Seppe deelde hij wel mee dat ik toch mocht blijven wonen in het appartement dat betaald is tot en met januari. DANK U SEPPE! Nu maar hopen dat hij niet op zijn gedacht terugkeert, zoals met het mij na de eerste solidariteitsvergadering toegekende overlevingsloontje van 400 Euro dat ik op 10 december zou uitbetaald krijgen. Op de bewuste payday enkele dagen geleden mocht ik als laatste aandraven om die aalmoes uit zijn poepzak te ontvangen. "Gaat zitten Philip, voor jou heb ik jammer genoeg geen geld" deelde hij mij laconiek mee. "Maar Seppe, je had me toch beloofd in ons solidariteitsgesprek dat ik 400 Euro overlevingsgeld zou krijgen en je weet toch dat ik momenteel geen ene Euro in mijn zak meer heb." "Heb ik niks mee te maken, jij komt uit België, ik hoef jou niks te betalen, het komt nu uit mijn zak hoor!", waarop zijn inmiddels befaamde poepslag volgde. Ik stond perplex en als hij dan nog eens met zijn vingertje begon te wijzen en mij dreigend maande: "En nu ga jij eens goed naar mij luisteren ...", stond ik op zeggende "Toch niet Seppe, ik denk dat ik alles al hélemaal begrepen heb!" en ging door. Tijdens dat "pay"gesprek legde hij mij ook het ontslagformulier van mijn bediendencontract ter ondertekening voor, wat ik weigerde, en meldde hij mij voortaan enkel nog als autonomo, als zelfstandige, te kunnen werken. Ondertussen hartelijk al gelachen met dat gesprek hoor, maar grappig is anders. Ik herinner me nog te stamelen: "Maar Seppe, akkoord dat je mij niks hoeft te betalen, maar waarom lieg je me dan twee weken voor - laatst nog eergisteren - dat ik op die 400 Euro kon rekenen ... had dat dan gezegd, dan had ik me kunnen voorbereiden, nu sta ik hier zonder ene rooie duit, wat ga ik vanavond eten ...?" "Mijn probleem niet", zei hij resoluut,"Zie maar dat jij je geld uit België krijgt".
Ja, inderdaad ... misschien wel door middel van dit dag boek ... "Grap of geen grap?"